عذر خواهی

سلام من به آقا سید و همه کسانی که مطلب قبل رو خوندن

اگه بی‌ادبیی چیزی شده به بزرگی خودتون ببخشید .

من دیگه همه چیزم از کار افتاده بود .

فقط    ....                صورتم شک آلود بود و دست روی کیبورد دیگه نفهمیدم چی شد

خلاصه شرمنده

بقیه‌ی فقط (برای سید)

فقط ...

بله فقط بغض گلومو گرفته

فقط دوست دارم بمیرم

وقتی میرم تو خیابون احتمال به گناه افتادنم (چشم چرانی ) حداقل ۶۰ درصده

فقط نمی‌تونم طبق هدفم پیش برم چون جا و امکانش نیست .

اگه بخوام مطالعه کنم از زندگیم میمونم

اگه بخوام تحقیق کنم از درسم

اگه بخوام کار فرهنگی کنم از هردو

آره خوش به حال قدیمیا

اینور با بابا سرو کله بزن اینور مادر نصیحتت کنه

تازه من خودم یکی دیگه رو نصیحت می‌کنم

اونور یه دوست باحال که تو رو درک کنه نداری

دوستی که داری سربارته

فلک در قصد آزارم چرائی

                         تو که گل نیستی خارم چرائی

تو که باری زدوشم برنداری

                          میان بار سربارم چرائی

فقط تو خیابون دخترای تقریبا لخت جلوم رژه میرن

فقط تو مدرسه فقط سی دی سوپر رد و بدل می‌کنن

فقط شما رفتین جبهه

نسل قبل از شما رفت انقلاب کرد

من چیکار کنم

ها سید جون

فقط من تا حالا به هیچ جایی نرسیدم

تازه بعضی از رفقا به من نگاه می‌کنن

تازه یعنی من یه آدم موفقم

اگه نوشته هامو برات بفرسم می‌شینی زار زار گریه می‌کنی غمناک نیست خفت باره خاطراتمو میگم

آره سید

فقط تو مملکت اسلامی من نمی‌تونم دنبال چیزی که دلم می‌خواد باشم فقط باید برم یه شغلی پیدا کنم یا با علاقه یا بی علاقه بهش بپردازم تا لنگ نمونم .

هنوز خیلی هست . با این که میدونم مرا یا حالا یا در آینده خواهی شناخت ولی برای تو نوشتم . توی نسل دومی که هنوزم حال و هوای رفیقات نگرت داشته و کار می‌کنی .

من و امسال من چیکار کنیم .

به قول خودت

همین ! 

جبهه رفتن یه نسل سومی

سلام

تصمیمم عوض شد به جای بدیهایم که به خاطر حیا اجازه‌ی گفتن آنها را ندارم متن زیر را بخوانید .

بسم الله الرحمن الرحیم

الهی کفی بی عزا ان اکون لک عبدا و کفی بی فخرا ان تکون لی ربا

رفتم پیش حاج امین گفتم آقای ... من هم برای شلمچه میام ولی تا روز حرکت نمی تونم بیام اون در جواب گفت : برای تو زنگ می زنم تو رو تلفنی خبر می کنم . آره لفظ تو  را خیلی پر حجم گفت که من امیدوار شدم .

یک روز قبل از حرکت روز 21 بهمن سال 1381 من رفتم محل اعزام که بچه ها مشغول کار و آماده کردن کاروان بودن . مستقیم از مدرسه رفته بودم و کیفم همرام بود حدودای ساعت 3یا 4 بعدازظهر دقیق یادم نیست خلاشه بچه ها جمع بودن حاج امین . مهدی . قدرت و چند نفر که تازه داشتم باهاشون آشنا می شدم آره داشتن حرف می زدن یکی لم داده بود همه وسائل یعنی تقریبا همه چیز اطرافمون چیده شده بود من وارد جمع نشدم سلام کردم رفتم یه کنار نشستم . یکی دو تا از بچه ها اومدن پیش من شوخیای همیشگی دور کیفم رفتن یکی هم یه نوار داشت که پکیده بود گفتم من می تونم درسش کنم دیگه حافظه یاری نمی کنه. تا مغرب نماز رو تو مجتمعی که جلوی محل اعزام بود خوندم .(نمی تونم محل دقیق رو بگم آخه نمی خوام منو بشناسین هرکش هم منو شناخت و خواست این نوشته رو برداره خواهشا منبع رو نقل نکنه و به کسی هم نگه پیشاپیش ممنون) رفتیم تو مجتمع نماز جماعت خوندیم بعد از نماز اومدیم بیرون یکی از بچه  ها گفت یه چند تا موکت تو انباریه باید در بیاریم  و تا کنیم منو یه چند نفر دیگه این کارو کردیم ساعت حدودای 7 یا 6 شب بود بعد از جمع کردن موکت ها و انتقال اونا به داخل مجتمع تو همون اتاقی که بعد از ظهر رفته بودیم تلپ شدیم هر که یه جایی افتاد و طبق معمول بیکاری ها شروع کردیم به جک و جفنگ گفتن قدرت یه چن تا کتاب باحال از نمایشگاه در مورد دفاع مقدس خریده بود بهش گفتم بده یکیشو بخونم ازش گرفتم ولی نمی شد خوند با کارای بچه هااصلا امکان نداشت یکی آواز می خوند مثل شجریان یکی می گفت بخون علی مخالفت می کرد یکی از بچه ها که امدادگر بود و بهش می گفتیم دکتر هم می گفت بخون خلاصه مسخره بازی هی بود چوبایی که برای پرچم گرفته بودن هریکی یه دونه ورداشته بودن و یا دعوا یا بازی خلاصه کلی گذشت تا چایی آوردن بعضیا رفتن اونایی هم که موندن طبق رسم شروع کردن این شراب بچه های ما رو نوشیدن کاش یه لیوان می خوردن هر یکی دو سه تا و اگه می موند هف هش ده تا یکی یکی بچه ها رفتن حاج امین قبلا اومده بود و من بهش گفته بودم آقای ل ما در خدمتتون هستیم چون تکلیف ما مشخص نبود معلوم نبود چیکاره ایم . و بعدش رفته بود بالا طبقه بالا منظورمه به جلسه و از این حرفا دیگه هم پایین نیومد که تکلیف مارو مشخص کنیم اسماعیل ی از من پرسید تو چیکاره ای منم بهش می گفتم یه کاره هستیم دیگه و اذیتش می کردم : گفتن نگو .

خلاصه چایا رو هم خوردیم هر کس رفت دنبال یه کاری ماهنوز همون جا بودیم . تلپ و مشغول تماشا و انجام کرم ریزیهای بچه ها دیگه خسته شده بودم ولی به خودم گفتم تا تکلیفم مشخص نشده ویه کاری توی این کاروان نگرفتم دست از این جا نمی رم . خلاصه ساعت حدود 10 اینا شده بود نمی دونم این مدتو چه جوری گذروندم و حالگیری همش می گفتم خدا یعنی میشه ما خدمت کنیم یعنی میشه؟ همش توی این فکر بودم و دلم شدید گرفته بود. هنوز تلپ بودیم که یه اسماعیل گفتم برو بالا یا خودش رفت یه همچین چیزای وقتی برگشت گفت حاج امین شام نخورده . گفتم بریم نون سنگک بخریم حدودای ساعت 11 - 12 بود اون دور و برا هم که یه نون سنگکی شبانه روزی بود رفتیم سراغش سربالایی باحالی بود تا نونوایی خلاصه رسیدی دیدم اه چه صف درازی دل را به دریا زدیم و از چیزی که متنفر بودیم تو صف وایسادنه انجام دادیم دیگه از تو نونوایی نگم نمی دونم اون روز چرا اینقدر اتفاق می افتاد . یه نون کنجدی مخصوص حاج امین سفارش دادیم و نونا رو برداشتیمو رفتیم وقتی رسیدیم من رفتم پایین اسماعیل که خودمونی تر بود نونا رو برد بالا تا بچه ها بخورن دیگه کم کم یکی یکی رفتن که صبح برگردن منم دیدم خلوت شده رفتم بالا اونا هنوز تو اتاق مشغول جلسه بودن نونا هم داشت می گشت و هرکه یه تیکه ای می کند و میخورد بچه ها پای کامپیوتر داشتن مداحی نگاه و گوش می کردن و درباره مداح حمید علیمی بحث می کردن حاج امین از اتاق اومدبیرون منو که دید سلام کرد یه دفعه مبهوت شد یه دو سه ثانیه به من نگاه کرد  بتورش نمی شد من هنوز وایساده باشم . برای این که سه نشه سریع ز ما رد شد و رفت من هم که خسته بودم به اسماعیل که اونم بیکار بود می گشتیم رفتیم عکس شهدا رو ور انداز کردیم بعدم رفتیم یه گوشه نشستیم و شعرای که تو ذهنمون بود رو کاغذ اوردیم بهتر از بیکاری بود من دلم شدید گرفته بود . منتظر بودم . پشت پرده ای که زده بودند و اونجا رو کرده بودن یه حسینیه کوچولو جلسه در مورد تدارکات بود معلوم سه نفر باید زودتر از بچه ها می رفتن خرمشهر و هماهنگی های لازم رو انجام می دادن علی و قدرت دو نفرش بودن نفر سوم کی بود؟ من آرزو می کردم من باشم . میدونی اگه میشد یعنی این که پرزحمت ترین کار و من آرزوشو داشتم . دعا هام شروع شد و هی می گفتم خدا من . یکی می گفت حسین دیگری می گفت فلانی ماهم از پشت پرده گوش می دادیم که یه دفعه حاجی گفت علی ... دیگه تموم شد خیالم راحت شد آخه من آخرین نفر پیشنهادی بودم . منو فراخواندن و از رضایتم پرسیدند منم که از خدام بود برای این که ضای نشه با آرامی و مثل این که خیلی مهم نیست پذیرفتم کارها گفته شد بیشتر به علی که مسئول به قول اکیپ بود مربوط می شد ولی ما هم باید گوش می دادیم قرار شد من برم خونه وسایلمو ورادارم بیام راه افتادیم اسماعیل گفت ای ناقلا می خواستی با اینا بری به من نگفتی ما هم یه نیشخند زدیم و رفتیم خونه با یه کم پیاده روی اون وقت شب یه ماشین گیرم اومد . رفتیم خونه . به به همه خوابن دومادمون هم اومده . یه جورایی حس پرواز داشتم آخه دیگه نمی خواستم برگردم . یه وصیت نامه الکی نوشتم رفتم غسل شهادت کردم وسائلمو بستم و هر چند دلم نمی یومد ولی مادرمو بیدار کردم هم خداحافظی کنم هم یه کم پول داشتم و یه کم دیگه هم گرفتم نمی دونم دنبال چی می گشتم که به خاطر اون مادرمو بیدار کردم آره یه فرمی رو از اینترنت گرفته یودم به سفارش دامادمون که صبح باید بهش میدادم منظورم دیسکتشه که ببره پرینت کنه خلاسه خداحافظی کردیم برگشتیم. تو ذهنم نیست ولی اون شب نخوابیدم خیلی هم کارا انجام دادم . آره وسائل اامنتی رو کنار گذاشتم و تو وصیت نامه نوشتم که به صاحبانش برگزده . دوربینمو ورداشتم و چیزای دیگه که یادم نمی آد . قسمت اول خاطره جبهه رفتن یه نسل سومی یعنی من منتظر بعدیش باشید .

منتظر نظراتتون هستم .

خواهم آورد

در آینده‌ای نه چندان دور نوشته‌های دورا زندگی‌ام را خواهم آورد تا بدانید یه نسل سومی به چه فراز و نشیب‌هایی برخورد داشته .

من که کم آورده بودم و آوردم .

آرزوی مرگ می‌کنم

دوست دارم برم تو یه بیابون زندگی کنم

می‌خوام مثل دیوونه‌ها سر به بیابون بذارم

داد بزنم گریه کنم بگم خدا دوست دارم

من مسلمانم

Title-less

نمی‌دونم چرا دوست دارم بنویسم

امشب یه جوریه

خب می‌خوام اینو بگم : 

از این به بعد می‌خوام همه جا خودم باشم

بازگشت

بازم میگم من یه نسل سومی‌ام

اصلا بهتره خودمو معرفی کنم . یا بهتره بگم یه نسل سومی رو معرفی کنم .
تعریف: منظور از نسل سومی ، نسل سوم انقلاب است. نسل اول افرادی‌اند که در مبارزات قبل از انقلاب و 22 بهمن 57 جوان بودند . نسل دوم کسانی که در 8 سال دفاع مقدس جوان بودند و خوشا به حال آنهایی که در این دو زمان پر کشیدند و بدا به حال آنها که ماندند که یا حال ما رو که الآن هستیم و به خودمون میگیم نسل سومی بگیرن و یا یه حالی هم از اون زمونا به ما برسونن .
خب من جوانم ، نسل سومی‌ام. که چی ؟ جوان سال 1382 ، 20 ، 18 ، 19 ، 21 ، 22 و ... سال از عمرمون گذشته .من جوان جامعه‌ای هستم که خیلی بی‌وفاست ، من جوان ماهواره‌ام ، من جوان سایت‌های مبتذل اینترنتم ، من جوان خیابونای بالاشهرم من جوان لب جوب نشستنهای پائین شهرم من جوان مغازه‌های رنگین ، سینماها و ، و ، و هزار تا چیز دیگه‌ام.
زندگینامه بزرگان رو که می‌خونم ، میگم من چرا مثل اونا نباشم . بعد یه روز تلاش می‌کنم مثل اونا بشم ، مثل اونا حرف بزنم ، راه برم ، کار کنم ، برخورد کنم می‌گم من چرا نشم اونا ؟ اما وقتی با این مدل وارد هر محیطی حتی خونه میشم نمی‌دونی چی میشه یه برخوردهایی میشه که دیگه نگو . از هر مدل آدمی شدن منصرف میشم . بعضی وقتا زرنگ میشم برنامه ریزی می‌کنم ، یه روز طبق برنامه عمل می‌کنم فردا که میشه یه ضربه روحی یا یه تحریک یا حتی بی‌حالی همه چیز رو خراب می کنه . من مملکتمون دوست دارم با نظام هم مشکلی ندارم
فقط ...

تصادف

امروز داشتم می‌رفتم مدرسه امتحان داشتم . سر پارامونت رسیده بودم که یه دفعه صدایی توجهمو به خودش جلب کرد سرمو برگردوندم دیدم یه موتور افتاده روی پا یه بچه و مادرش سریع موتور رو با چند نفر دیگه بلند کردیم فقط این به نظرم رسید که من امدادگرم همین رفتم جلو مادره چیزیش نشده بود ولی بچه که یه پسر 10 ـ 12 ساله بود بد جوری می‌لرزید دستشو گرفتم دیدم سرد شده ، رنگش هم زرد شده بود معلوم بود ترسیده شوک بدی بهش وارد شده بود نمی‌تونست حرف بزنه منم که اصلا تو حال و هوای این که باید چه کار کنم نبودم ، اول گفتم یه لیوان آب بیارن ، بعد بچه سر بچه رو رو پای متدرش گذاشتن و من که دیدم اوضاع خرابه دیدم فقط میلرزه جوابم نمی‌داد دست انداختم زیر کمرش ، یکی می‌گفت اورژانس خبر کنین ، شلوغ شده بود ، داد زدم اورژانس نمی‌خواد ، همین موقع یه بنده خدایی ماشینشو زد جلو ما و منم دیدم ماشین آماده است دستمو محکم کردم که تکون چندانی نخوره بعد به یه جوون که بغلم بود گفتم پاشو بگیر اون گفت شاید خطر داشته باشه بهش گفتم من خودم امدادگرم خلاصه اونو گذاشتیم تو ماشین و با مادرش رفت بیمارستان .
من تاکسی گرفتم برسم به امتحان ولی تویراه همش به این فکر می‌کردم که بابا تو امدادگر بودی این همه آموزش دیده بودی این چه وضعش بود . اصلا طبق آموزشها عمل نکردی ... فعلا همین

سلام یادم رفت

سلام یادم رفته بود
حالاسلام
سلامی چون ... هرچی دلتون می‌خواد و دوست دارین
نمی‌دونم چی بگم آخه هم خیلی حرف دارم هم اصلا حرفی ندارم
وقتی تنهام هزار تا حرف میآد و اذیتم می‌کنه اما همین که میام تو وبلاگ بنویسم همش می‌پره
فعلن چیزی نگم بهتره چون حرف دلم نیست هرچی هم بگم از خودم در آوردم
از این به بعد هر وقت خواستم حرف بزنم می‌نویسمش که دیگه حرف دلم یادم نره
آخه حرف زدنم بلد نیستیم
چه کنیم نسل سومی هستیم دیگه